Uroš Predić
Širok kao nebo, plodan kao njiva, miran kao Tamiš
Za Uroša Predića rođenog u banatskom selu Orlovatu, jednog od najvećih srpskih slikara realizma i akademika, kažu da je bio istinski sin banatske ravnice
Uroš Predić je rođen 7. decembra 1857. godine u mirnom banatskom selu Orlovatu, na desnoj obali Tamiša, dvadesetak kilometara južno od Zrenjanina. Osnovnu školu je učio u rodnom mestu, a potom je pohađao nemačku u Crepaji i gimnaziju u Pančevu. Nadareni Predić slikarstvo je studirao u Beču, od 1876. do 1880. godine, pomoću stipendije Matice srpske, a u klasi profesora Kristijana Gripenkerla, koji ga je preporučio za rad na ukrašavanju Rajhstara (skupštine) Austrije u Beču. Mladi umetnik je svu svoju nadarenost i znanje stečeno na akademiji potvrdio na 12 kompozicija sa motivima iz antičke mitologije. Nažalost, u kasnijim ratnim razranjima one su nestale… Od 1883. do 1885. godine bio je asistent Umetničke akademije u Beču, ali se vraća u Orlovat, gde živi i radi gotovo do smrti. U međuvremenu samo je kratko boravio u Beogradu, Novom Sadu, Bečeju…
Iako je u detinjstvu i mladosti bio krhkog zdravlja, proživeo je punih 95 godina, neumorno radeći. Autor je više od hiljadu ikona i više ikonostasa, kao i na stotine portreta poznatih ličnosti svoga doba. Jedan od njegovih najpoznatijih ikonostasa jeste onaj u kapeli Dunđerskih, u dvorcu „Fantast“ u Bečeju, a Orlovaćani se ponose ikonostasom koji je njihov poznati meštanin radio za hram Vavedenja Presvete Bogorodice. U ovom hramu je i portret Svete Petke, sa likom Predićeve majke. Među potretima koje potpisuje jesu i oni Sime Lozanića, Stojana Novakovića, Jovana Cvijića, Đorđa Vajferta…
Jedan je od osnivača Društva „Lada“ oformljenog 1904. godine, a bio je osnivač i prvi predsednik Udruženja likovnih umetnika u Beogradu. Januara 1919. postaje dopisni član Srpske kraljevske akademije, a redovni 2010. godine.
Njegove kompozicije naglašavaju tradicionalizam, a smatra se, uz Paju Jovanovića, najuspešenijim srpskim realistom. Poznata su njegova dela “Vesela braća” (Žalosna im majka) iz 1887. godine, „Siroče na majčinom grobu“, “Kosovka devojka”…
Umro je u Beogradu 1953. godine a sahranjen, prema sopstvenoj volji, u Orlovatu. Ove godine meštani su obnovili njegov spomenik na mesnom groblju, a 2007. otvorili su spomen-sobu. Lane je položen kamen temeljac za gradnju replike Predićeve kuće, a za jesen je najavljen početak njene izgradnje. Kuća Predićevih davno je srušena, u dvorištu je ostao samo dud star dva veka, pod kojim je umetnik voleo da radi.
